Een boek met als titel: Jonge Jongens

Jaren geleden verzorgde ik voor Inventive, een software bedrijf te Delft, de fotografie voor een boek over hun visie op ondernemen - met de titel 'Eenvoud in Complexiteit. 

Nu, enkele jaren later, kreeg ik wederom een uitdagende opdracht van Arno en Hans Mulder, de mannen achter Inventive. Voor de 75ste verjaardag van hun vader Theo wilden ze een boek maken voor en over hem.

Diverse mensen die voor Theo Mulder in zijn werkzame leven belangrijk zijn geweest, zijn in het boek vereeuwigd. Allemaal 'Jonge Jongens', mannen en één vrouw op leeftijd, die hun sporen op uiteenlopende terreinen verdiend hebben.

Zwart wit foto's moesten het worden, dat had ik samen met de vormgever Ivar van Bekkum, bedacht. Met camera, vaste lenzen, en mijn net nieuw aangeschafte flitsset, trok ik door het land. Van villa's naar kantoren, van keukentafel naar camper. Ik nam de tijd, zij gaven de tijd. Een heerlijke manier van werken!

Het resultaat mag er zijn, het is een prachtig boek dat in een kleine oplage is gedrukt. 

 

Le Moment Décisif

Een van de moeilijkste sporten om te fotograferen is schaken. Waar je bij veel sporten min of meer een beslissend moment aan voelt komen, is dat bij schaken en andere denksporten bijna onmogelijk. Het is al heel wat als je het moment van het handen schudden aan het einde van de partij weet vast te vastleggen, vooral als je een verslag van een toernooi met ruim 190 deelnemers maakt. Natuurlijk, heftig denkende en peinzende koppen genoeg, dat is eenvoudig. Een bijzonder houding ook, die zie je altijd wel ergens in de speelzaal. 

Voor een fotograaf, weten we sinds Henri Cartier-Bresson, is ‘Le moment Décisif'’ een belangrijk gegeven.. Een beslissende moment duidt, in de ogen van deze Franse fotograaf, op een visueel hoogtepunt dat samenvalt met een dramatisch hoogtepunt. Vrij vertaald zei Bresson: Fotografie is het herkennen, in een fractie van een seconde, van het belang van een gebeurtenis als ook het herkennen van de exacte organisatie van vormen die de gebeurtenis het beste uitdrukken.  

Tijdens dit schaaktoernooi zijn de deelnemers in vier groepen ingedeeld. Groep A bevat de sterkste spelers, de vierde, groep D, de zwakste. Jong en oud, mannen en vrouwen, jongens en meisjes komen in elke groep voor. Bij de indeling van elke ronde zijn de resultaten die je tijdens zo’n toernooi behaald bepalend voor de indeling. In de laagste groep treffen regelmatig oudere mannen die op hun retour zijn aankomend jong talent. Talent waarvan de sterkte nog niet helemaal vastligt. Deze mannen lopen groot risico om veel punten te verliezen van hun algemene rating. Immers, een jong kind kan soms al heel sterk spelen, maar heeft op papier nog een lage rating. Daar wil je als speler met een hogere rating niet graag van verliezen, dat kost veel punten.  

Hoe blij was ik dan ook toen ik afgelopen weekend dit beslissende moment vastlegde. Want tja, als deze 'witte koningin' met zo’n blik als ’ik ga jou opvreten’ tijdens de partij naar je kijkt, dan weet je hoe laat het is...

Een klassiek portret in een omgeving vol historie

Ze is inmiddels 65. Pensionado. Dat leek me een mooi moment om Gerda Mulder thuis te portretteren in haar uitgebreide fotoboekenbibliotheek in Rotterdam; de plek waar ze nu veel tijd doorbrengt.

Tot eind 2015 was ze werkzaam bij het Nederlands Fotomuseum te Rotterdam. Een drukke fulltime baan, die weinig tijd voor andere zaken liet. Nu heeft ze eindelijk wel tijd voor haar twee grote passies (Historische) fotografie en Albanie.

In 2016 werkt ze voor uitgeverij Skanderbeg Books in Tirana aan het samenstellen van verschillende fotoboeken met thema’s als de Balkan, Albanië, de Nederlandse vredesmissie naar Albanie in 1913/1914 en (vroege kleuren) fotografie.

Gerda schreef lang geleden de eerste Nederlandse reisgids over Albanië en heeft misschien de meest uitgebreide verzameling boeken over dat land. Op dit moment is ze bezig aan een fotoboek over Edith Durham, een Engels multitalent: hulpverleenster, oorlogsverslaggeefster, activiste, antropologe, schrijfster van zeven standaardwerken,  aquarelliste, tekenares en ook fotografe. Edith Durham reisde tussen 1900 en 1914, in een zeer roerige tijd, door de Balkan, tijdens Balkanopstanden vlak voor de Eerste Wereldoorlog. Edith is een beroemdheid in Albanië, scholen en straten zijn naar haar genoemd.

Ruim duizend foto’s, alle onder zeer moeilijke omstandigheden op reis en in de strijd genomen met een van de eerste Kodak camera’s, moeten worden voorzien van onderschriften en teksten.

Meerdere malen heb ik met Gerda gereisd door Albanië. Als ze van huis is, gaat er ook immer een ‘bibliotheek’ aan boeken mee. We belanden op reis regelmatig in een boekenwinkel. De koffer voor de terugreis bevat dan ook altijd meer boeken dan die van de heenreis. 

Hoe logisch om haar op deze plek tussen al die verworven parels te vereeuwigen. Het is een klassiek portret dat past in deze omgeving, met de uitstraling van Gerda die doorgaans tot in de late uurtjes aan het werk is.

Herman Zonderland

Samen met haar maakte ik het boek, ’Een fascinatie voor Theth, Het Albanese bergdorp van A. den Doolaard’, Het dorp waar vele schrijvers uit diverse landen naar toe reisden en waar den Doolaards roman 'De Herberg met het Hoefijzer' is gesitueerd.

Inmiddels is dit boek in het Engels vertaald: A Passion for Theth; Albania’s Rugged Shangri-La. Tevens is er een Kindle versie van verkrijgbaar. 

Facebook: https://www.facebook.com/APassionforTheth/

Nederlandse uitgave: https://www.bol.com/nl/p/een-fascinatie-voor-theth/9200000007452281/

Hardcover book, Engelse uitgave: https://www.facebook.com/APassionforTheth/app/251458316228/

Kindle: http://www.amazon.com/Passion-Theth-Albanias-Rugged-Shangri-La-ebook/dp/B0160RQQFO

ZigZag in Nieuwveen

'We hebben je prachtige foto's gezien in het hoofdkantoor van Ipse de Bruggen in Zoetermeer. Sterker we zitten er nu naar te kijken.' (http://www.zonderland.nl/reportage-ipse)

De beheerder en de architect van de 'ZigZag' woningen in Nieuwveen, bestemd voor verstandelijk en lichamelijk gehandicapten van deze organisatie, zaten in vergadering. Men wilde dat ik de binnen-architectuur foto's zou maken van dit nieuwe pand. 'Maar' zei ik, 'waar jullie nu naar kijken is Sociaal Documentair werk, geen architectuur fotografie.' 'Klopt', zeiden ze, 'Juist daarom. Wij willen een combinatie van beide. Mooie binnenhuis opnames, maar tevens laten zien hoe deze ruimtes gebruikt worden door de mensen die er wonen en werken.'

Kortom, een uitdaging. 

Twee fantastische middagen werk leverde dit op. Enthousiaste bewoners en begeleiders, mooie ruimtes, met daarnaast prachtig invallend licht. Dus naast Documentair, Sociaal Documentair en Architectuur fotografie, doe ik nu ook een combinatie. Hoe zal ik het noemen, Architectaire- of Docutecture Fotografie?

Wetsuit op Volkel

Een van mijn opdrachtgevers is de Rijksoverheid. Voor Defensie fotografeerde ik een atlete voor een F-16. Maria Oorsprong-Alta is haar naam. Ze had door haar prestaties een ticket op zak om mee te mogen doen aan de meest prestigieuze triatlon ter wereld, The Ironman op Hawaii. Tevens had ze een wetsuit gewonnen, met als type naam; Mach 4.

De link was duidelijk. Een dame die bij de luchtmacht werkt met het snelste triatlon-pak ter wereld voor een razendsnel gevechtsvliegtuig.

Eerst een paar plaatjes van de 'officiële' overhandiging van het pak. Aansluitend nog enkele portretten voor de F-16 ter promotie van het een en ander.

Maar ik wilde nog een iets spectaculairder plaatje maken. Ik had de mannen die het vliegtuig voor me neerzette gevraagd of ze voor wat water konden zorgen. Een brandslang, of desnoods een bluswagen zouden voor een fijne aanvulling op het decor kunnen zorgen. Hoe mooi zou dat kunnen zijn; donkere luchten, een dreigend vliegtuig op de achtergrond, een natte vloer, een glanzend pak en een snel model. Ik had het hele plaatje in mijn hoofd.

'Het kan niet', zeiden de mannen. Er moest nog aan het vliegtuig gesleuteld worden. Onnodig nat maken zat er niet in. Voor de grap zei ik; 'Dan wachten we tot het gaat regenen!'

Maria Oorsprong ging zich omkleden, het pak aantrekken duurde even, de eerste spetters vielen toen ze de kleedruimte uit kwam. En toen kwam het cadeautje van de dag! Zelden was ik zo blij met een hoosbui. Ik werd natter en natter, maar genoot, zat in de stromende regen op een kletsnatte vloer en maakte mijn foto.

.

Vakantie achter de rug.

'Heb je nog nieuwe ideeën opgedaan tijdens je vakantie?' vroeg mijn vriendin nadat we 1.225 km hadden gefietst door het Franse land. 'Eigenlijk niet': zei ik.
Ik was heerlijk ontspannen vertrokken, het werk was klaar.. Mijn klanten hadden de foto's van de laatste opdrachten in goede orde ontvangen. Kortom, alle reden om met een goed gevoel op de fiets te springen. 
Ja, en toen fietsen. Geen kinderachtige afstand. En dat is nou precies waarom ik niet aan nieuwe  ideeën heb gedacht. Dat fietsen heeft me behoorlijk in beslag genomen. Feitelijk ben ik 17 dagen bezig geweest met: fietsen, bijtijds inkopen doen, tentje opzetten, eten koken, beetje lezen, slapen, ontbijten, tentje afbreken, alles inpakken.......en dan weer.......fietsen. De zon, regen, wind en zadelpijn trotserend.
Ik kan niet anders zeggen dat dat eigenlijk wel heel lekker was. Gewoon bijna drie weken nergens aan denken, alles loslaten en onderwijl een fysieke inspanning leveren, om er weer een jaar stevig tegen aan te gaan, mooie dingen maken en bedenken.

Ik ging wel weg met een goed voornemen. En dat heb ik nu gerealiseerd, een nieuwe website en de lancering daarvan. Ik zou zeggen, scroll door de pagina's, wellicht herken je een foto of bekijk het werk dat ik voor anderen maak.

Zo af en toe zal ik me in dit blog tot je wenden. Gewoon om te laten zien wat een mooi vak ik heb, wat ik zoal doe voor mijn diverse klanten, als inspiratie.

Ik wens dat je net zo ontspannen terug van vakantie komt en met even zoveel enthousiasme weer aan de slag gaat.

Herman Zonderland