Op een normale maandagmorgen arriveren vele mensen per trein in Delft. Vandaag is het anders. Het nieuwe station ziet er uit alsof deze net door de aannemer is opgeleverd…uitgestorven is het, alle kiosken dicht.
Normaal stromen duizenden studenten en medewerkers de TU-wijk in, het is dringen bij elk knooppunt. De rode fietspaden zien zwart van de mensen, fietsenrekken vullen zich met blauwe voorwielen. Zo niet vandaag...het is leeg, de fietspaden, de rekken, de collegezalen.
De pleinen in de stad bieden een trieste aanblik. Opgestapelde stoelen, geschuurde en gelakte tafels, alles netjes en schoon wachtend op bezoekers die er niet zijn en voorlopig niet zullen komen, de pleinen zijn leeg. Rood witte linten wapperen.
Langs de grachten hier en daar wat mensen, sommige boodschappen kunnen niet wachten.
De winkels zijn nagenoeg allemaal dicht. De gesloten grijze tralie rolluiken leveren een triest straatbeeld op, het is het grijze midden, enerzijds de hoop dat het witte licht van de kleurige etalages ooit weer te voorschijn komt, maar ook de vrees voor hoe lang het achter de luiken donker zal blijven. De economie zit gevangen tussen hoop en vrees. De stad is als een TBS kliniek, je weet niet wanneer je vrij komt.
Leeg is ook de grote markt midden in de stad. Er is een rood wit lint om het bankje gespannen, eigenlijk overbodig...er is niemand. Als je er zou kunnen zitten, of zou mogen, wil je het niet...Oost, West, Thuis, Best.
De gaper heeft wél een mondkapje...
